สร้างขึ้นในปีค.ศ. 1632 โดยเป็นประตูสุสานของโทคุงาวะ ฮิเดทาดะซึ่งเป็นผู้นำรุ่นที่สองของตระกูลโทคุงาวะ (1579-1632) ตระกูลโทคุงาวะปกครองประเทศญี่ปุ่นใน "ยุคสมัยเอโดะ" ซึ่งอยู่ในช่วงระหว่างปี ค.ศ. 1603 ถึงปี ค.ศ. 1867 ซึ่งเป็นช่วงเวลาที่การครองอำนาจมีเสถียรภาพมากที่สุดจึงทำให้เกิดเป็นศิลปะและวัฒนธรรมต่างๆมากมาย ว่ากันว่าประชากรในเมือง "เอโดะ" มีจำนวนมากกว่า 1 ล้านคนในช่วงศตวรรษที่ 18 (ในช่วงศตวรรษที่ 19 ประชากรในกรุงปารีสมีประมาณ 540,000 คนและประชากรในกรุงลอนดอนมีประมาณ 860,000) "เรเบียว (ฮวงซุ้ย)" เป็นสิ่งก่อสร้างที่ใช้สำหรับสักการะดวงวิญญาณของบรรพบุรุษเช่นเดียวกันกับ "ชวีฟู่" ของประเทศจีนและ "ทัชมาฮาล" ของประเทศอินเดีย ส่วน "ไดโทคุอิน" นั้นเป็นชื่อที่ฮิเดทาดะได้รับมอบมาเพื่อเป็นสาวกของพระพุทธเจ้า เรเบียวมีขนาดที่ใหญ่และงดงามโดยเป็นประตูแห่งแรกที่ทุกคนจะต้องเดินผ่านเพื่อเข้าไปยังสุสาน ในช่วงสมัยสงครามโลกเมื่อปี ค.ศ. 1945 ได้ถูกทำลายจนหมดสิ้นเว้นแต่ประตูทั้งสี่นี้ หลังจากนั้นได้มีการเคลื่อนย้ายประตู 3 บานไปยังสถานที่อื่น จึงเหลือเพียงแค่ประตูบานนี้เท่านั้นที่ยังคงตั้งตระหง่านอยู่ในสถานที่เดิม หากมองดูที่ประตูบานนี้แล้วท่านจะเห็นความยอดเยี่ยมของเทคโนโลยีการก่อสร้างในอดีตและความยิ่งใหญ่ของตระกูลโทคุงาวะได้

สร้างขึ้นในปี ค.ศ. 1717 โดยเป็นประตูสุสานของอิเอตสึงุ โทคุงาวะ ซึ่งเป็นผู้นำรุ่นที่ 7 ของตระกูลโทคุงาวะ (1709-1716)
"เรเบียว (ฮวงซุ้ย)" เป็นสิ่งก่อสร้างที่ใช้สำหรับสักการะดวงวิญญาณของบรรพบุรุษเช่นเดียวกันกับ "ชวีฟู่" ของประเทศจีนและ "ทัชมาฮาล" ของประเทศอินเดีย ตระกูลโทคุงาวะปกครองประเทศญี่ปุ่นใน "ยุคสมัยเอโดะ" ซึ่งอยู่ในช่วงระหว่างปี ค.ศ. 1603 ถึงปี ค.ศ. 1867 (ประมาณ 300 ปี) ซึ่งเป็นช่วงเวลาที่การครองอำนาจมีเสถียรภาพมากที่สุดในประวัติศาสตร์ของญี่ปุ่นจึงทำให้เกิดเป็นวัฒนธรรมต่างๆมากมาย ว่ากันว่าประชากรในเมือง "เอโดะ" มีจำนวนมากกว่า 1 ล้านคนโดยในช่วงเวลานั้นถือเป็นเมืองใหญ่เทียบกับเท่ากรุงปารีสและลอนดอน "ยูโชอิน" เป็นชื่อที่อิเอตสึงุได้รับมอบมาเพื่อเป็นสาวกของพระพุทธเจ้า สุสานของอิเอตสึงุที่เสียชีวิตเมื่ออายุเพียง 8 ปีนั้นได้รับการยกย่องว่ามีความงดงามไม่แพ้ "นิกโกโทโชกุ" สถานที่ท่องเที่ยวชื่อดังของเมืองนิกโกซึ่งตั้งอยู่ในจังหวัดโทจิงิ แต่เป็นที่น่าเสียดายที่สิ่งก่อสร้างส่วนใหญ่ได้ถูกทำลายจากระเบิดในช่วงสมัยสงครามโลกเมื่อปี ค.ศ. 1945 และเนื่องจากไม่มีการสร้างเรเบียวอีกนับตั้งแต่ยุคของโชกุนโทคุงาวะรุ่นที่ 8 จึงทำให้ประตูแห่งนี้มีคุณค่ามากในการเรียนรู้ประวัติศาสตร์ของตระกูลโทคุงาวะ